Reparaties

 

Soms wordt een instrument voorzien van een te klein gedimensioneerd onderdeel zoals hier op de linker afbeelding van de onderklos van een 3/4-viool. Deze is te klein (smal) om de krachten van de gespannen snaren op te kunnen vangen via de eindpin. Het gevolg is een scheur in het bovenblad en los latende kransdelen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Om herhaling te voorkomen moest de klos worden gewijzigd. Daartoe werd eerst een plat vlak gemaakt waarop een passend stuk lindenhout kan worden vast gelijmd. Die moet tevens goed passen en aansluiten op het onderblad om ook daar steun te kunnen geven.

Nadat de juiste vorm werd aangebracht kon er een taps gat in worden gemaakt om de eindknop te ontvangen:

 

Een dusdanig ver aangetaste onderklos (ander instrument), dat deze vervangen moest worden! Vermoedelijk aangetast door een of andere schimmel. Dit valt niet meer te lijmen en moet worden vervangen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze klos werd geheel verwijderd van de krans. Duidelijk is ook te zien dat de klos niet symmetrisch is geplaatst c.q. gemaakt. Een nieuwe klos moest derhalve ook aan weerszijden van het knopgat gelijk verdeeld zijn. Dat betekent dat er iets van de lijmranden moest worden weggehaald (op de afbeelding rechts van het gat).

Er werd een nieuwe geplaatst en dan ziet het er weer netjes uit!

 

 

 

21-07-2010:

Bij sommige instrumenten is sprake van achterstallig onderhoud: de kerf voor de G-snaar is dusdanig uitgesleten dat die veel te laag is komen te liggen. Dat veroorzaakt ‘gerammel’ van de aangestreken G snaar omdat de toets wordt geraakt. Bovendien is het kielhoutje (ook wel topzadel genoemd) beschadigd. Een te hoog topzadel kan nog worden afgevijld, hier gaat dat niet meer. Een nieuwe dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Je komt soms vreemde onderdelen tegen: hier een stuk VDE-draad (elektriciteitsdraad) waar de isolatie van beide einden is verwijderd, omgebogen en is vast gesoldeerd. Het doet dienst als lus voor het staartstuk van een cello. Het zal best wel sterk genoeg zijn, maar ik vind het niet thuis horen op een strijkinstrument. Hoewel het instellen van de juiste afstand van het staartstuk t.o.v. de trillende snaarlengte hiermee niet eenvoudig is, werd in vroeger tijden ook gebruik gemaakt van een stuk darm die dan op de juiste lengte werd ingesteld. Daarna werden de uiteinden met een heel dunne darmdraad en een speciale knoop vastgezet op de vastgestelde juiste afstand (en soms ook nog met een druppel zegellak verankerd). Tegenwoordig gaat het wat eenvoudiger met een op lengte instelbare nylon lus.

 

5-11-2010:

Wormgaten in een stapel:

Ik ben het nog niet eerder tegengekomen: een stapel met wormgaten! Duidelijk is te zien dat deze beestjes (Anobium punctatum) liever knagen in het zachtere spinthout dan het winterhout. Even een paar opnamen er van maken en stevig uitvergroten om te zien of de beestjes dood zijn. Deze viool was gebouwd in 1949 en mogelijk is de stapel ook van die datum. De stapel moet toch worden vervangen want die past niet meer. De viool zelf vertoonde geen sporen van wormactiviteit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een stapel pas snijden is een precisiewerkje. Soms zit het mee, soms zit het tegen en kun je er veel tijd mee kwijt zijn. Als het te lang duurt leg ik het meestal even terzijde om het na een uurtje weer te hervatten. Je moet er tenslotte niet stapelgek van worden. Een andere methode kwam ik hier tegen: gewoon met brute kracht er in rammen zodanig dat het vanzelf gaat passen. Dat is het natuurlijk niet! Veel te veel spanning en beschadiging van de bladen. Deze stapel moet eruit, past gewoon niet. Hier ziet men als resultaat de beschadiging aan de binnenkant van het achterblad, bekeken door het rechter f-gat.